روز موعود

قصه دیروز را می گویم. شاید باور نکنید! گاهی، در زندگی چیزی اتفاق می افتد غیر قابل تصور؛ مانند خود زندگی.

در تلویزیون بارش می بارد. بیرون، آفتابی است. ملای مسجد، از آدم و حوا قصه می کند. بلندگو را زده بالای بام همسایه.

در کابل، غرش طیاره‌های امریکایی، عو عو سگ‌های ولگرد قبرستانی، صدای ملا، با هم بلند می‌شوند. فضا از اصوات نامفهوم انباشته می شود. پله های کلکین را می بندم. پرده را می کشم. تا لحظه ای، واقعیت های بیرون را به تعویق بیندازم.

کتاب اوستا می خوانم:

ای مزدا اهوره!

... آنگاه که «منش نیک» نزد من آمد و پرسید:

- «... در برابر پرسش ها و دو دلی های روزانه زندگی خویش و جهان پیرامون خود، کدامین راه را می نمایی و می شناسانی؟»

... بدو پاسخ گفتم:

- «منم زرتشت ...»

همین که نام «زرتشت» را مي‌خواندم، نام لرزید، آدمی با چپن و دستار و ریش بلند شبیه روحانیون، حضور يافت. شگفت زده شدم.

- تعجب مکن! من زرتشت ام. مرا می خواستی، آمدم.

سراسیمه شدم. از جایم بلند شدم تا به پیامبر بی حرمتی نشود.

- بفرمایید! شما کجا و این جا کجا! از آن سوی سده ها به زمانه ما خوش آمدید.

- چپن اش را به دستم داد. آویزان کردم. پرسید:

- عکس از کیست؟

- از فروغ فرخزاد.

- چیکاره است؟

شاعر.

زیر زبانی، چیزی گفت. ندانستم خوب گفت یا بد! به کتاب ها نگاه کرد. با دست به کتاب اوستا اشاره کرد و پرسید:

- کتاب از کیست؟

- از اهوره مزدا است که بر شما نازل شده است.

انگار، چیزی به خاطرش نیامد. رفت به گوشه تاریک اتاق، رو به دیوار ایستاد شد و از صادق هدایت و دکتر مصدق، پرسید. گفتم: خدا بیامرزد شان. رویش را چرخاند، گرفته و افسرده به نظر می رسید. گفت: از کتاب اوستا بخوان. شروع کردم به خواندن. همین که نام زرتشت را خواندم، زرتشت برخود جنبید و به کوچکی یک پروانه شد و پرید روی صحفه کتاب، در بین واژه ها گم شد.

داشتم از تعجب، شاخ درمی آوردم. این همه چطو امکان دارد! وسط اتاق ایستاد شدم. درون چشمان ام مکث کردم. فکرهای عجیب و غریب به ذهنم گشت زد. با دو دلی به خواندن کتاب ادامه دادم. شبیه جن زده ها شده ام. می ترسم با خواندن کتاب، اتفاقی دیگر از این دست پیش نیاید!

قصه اژدرکشی گرشاسب پهلوان را می خوانم. پیهم به تیلفون ام زنک می آید. «این لعنتی کیست!» ناگزیر جواب می دهم:

- بفرمایید!

صدای سهمگینی به گوشم می رسد. نمی فهمم که چه گفت! باز می گویم:

- بلی!

- چرا نمی شنوی؟

- ببخشید! کیستید؟

- نمی شناسی؟ من گرشاسب پهلوان ام! ازم یاد کردی، تو به یادم آمدی به تو زنگ زدم.

این اتفاقات مرا به فکر «هزاره های زرتشتی» می برد. «نکند روز موعود فرا رسیده باشد! و تو یکی از سوشیانت ها باشی! این همه اتفاق، غیر از این چه دلیلی می تواند داشته باشد؟» با عجله به طرف کلکین می روم. پرده را کنار می زنم: ابرها آمده پایین. همه جا را فرا گرفته، هیچ جایی، معلوم نمی شود.

یکباره متوجه می شوم: گرشاسب از پشت تیلفون دارد بانک می زند:

- چرا ساکت شدی؟ چرا حرف نمی زنی؟

- آها! ببخشید! داشتم در باره شما فکر می کردم. در باره قهرمانی ها و پهلوانی های شما. در باره این بزرگواری تان که به من زنگ زده اید.

- ضرور نیست فکر کنی. بیا بیرون. با هم از نزدیک ببینیم. با شما گفتنی زیاد دارم، باید از نزدیک ببينيم.

- حالا کجایید؟

- از دروازه خانه‌ات يك‌بار بيا بيرون! بعد به پایین ببین: درخت سپیدار معلوم می شود. به سپیدار که رسیدی، بالا: دره ای را مي‌بيني، مملو از درختان انار. از وسط درختان که گذشتی، دوشیزه ای توصیف نشدنی، تو را رهنمایی می کند.

تیلفون را قطع می کند. می بینم نشانی از شماره تیلفون اش، به حافظه تیلفونم نیفتاده است. متردد می مانم. به خود شک می کنم. «حقیقت نداره، این همه خیال های واهی بوده که به ذهنم گذشته، چه فرق می کنه یکبار برو بیرون، ببین چه خبر است.»

از دروازه مي‌برايم: آب وهوا مناسب است، انگار بهار باشد! ابرها، پاره پاره روی آسمان قرار گرفته، فضا یک فضای بیکران و کاملا اساطیری است. «من که کارته سخی زندگی می کنم، این جا کجاست!» پایین، سپیدار نمایان است. از نشانی ها می گذرم. انتظار می مانم. دوشیزه ای فرود می آید، با پیکر متحرک و اندام های لغزنده شبیه آب. به سوی راه پله های تنگ وتاریکی، رهنمون ام می کند. از راه پله ها که می گذرم، دشتی نمایان می شود. این سوي دشت، اسپی می چرد. وسط دشت، چشمه ای، کنار آن مردی به پهلو دراز کشیده است. نزدیک می روم، می بینم اسپ و سبزه، تابلو است. از کنار تابلو می گذرم، نزدیک چشمه و مرد می رسم. گرزی گاو سر، طرف چپ اش بسته، شمشیری طرف راست اش با قبضه الماس و غلاف زمرد نشان. لباس جنگی، از پوست اژدر به تن دارد، گلاهی از گله دیو بر سر دارد. لب تابی، پیش روی اش گذاشته، گیم می زند. کنار لب تاب، یک اسلحه امریکایی، شبیه سامان بازی، است. سلام می دهم، اعتنایی نمی کند، سرگرم بازی است. باز سلام می دهم، سرش را بلند می کند، همین که مرا می بیند، شگفت زده، می گوید:

- این جا چطو رسیدي؟

- شما گرشاسپ پهلوان نیستید؟!

- بلی. من گرشاسپ ام.

- شما به من زنگ زدید تا این جا بیایم!

- فهمیدم! اوستا، تو را این جا فرستاده است.

«اوستا، یک کتاب است. چطو می تواند، مرا بفرستد!»

خوب کرده که تورا فرستاده، من تو را می شناسم، آدمی، به درد بخوری استی. عمر درازی را در این جهان سپری کرده ای، شاهد زندگی و مرگ پهلوانان زیادی در سرزمین شاهنامه بوده ای.

من، چند هزار سال می شود که در نزدیکی های کابل به خواب رفته بودم. یکی از بی پنجاه و دو های امریکایی، محل خواب ام را به محل القاعده، اشتباهی گرفت و بمبی را پرتاب کرد. تعدادی از فروهرهای نگهبانم مردند و تعدادی شان هم فرار کردند و من از خواب بیدار شدم. نسبت خواب طولانی، اطلاعات ام در باره تاریخ و جهان اندک است، در این مورد، تو می توانی به من کمک کنی! بعد از این با من باش.

-راستی! از شهربانو چه احوال داری؟

«خدایا! گرشاسپ، فهم گذشت تاریخ را از دست داده است. شهربانو هزار سال پیش گذشته، احوال اش را حالا از من می پرسد.»

- از وقتی که به عقد حضرت حسین درآمده، از او چندان احوالی نرسیده، شاید عربی، خوب یاد گرفته باشد؟

- جالب!

می دانی؟ من مامور رفتن به ایران زمین- ام. با احمد نژاد و مقام رهبری، حرف حسابی خواهم گفت و آخرین فیصله را خواهم کرد. تو را با خود می برم. «چقدر خوشبخت شدی. موقع که ایران رسیدی، حتما وزیر استی، وزیر فرهنگ!» به چه فکر می کنی، آماده شو!

- حضرت جناب عالی!...

- ادای آخوندی درنیاور! از من این طور نام ببر: فرهمند جهان پهلوان گرشاسپ، شاه – پهلوان، مشکل آسان ایران زمین.

«این نام خیلی دراز شد. موقع که در مدح شاه – پهلوان، مشکل آسان ایران زمین، قصیده بسرایم، چگونه این نام را وارد وزن و قالب، کنم. ناگزیر، قصیده پست مدرن، ابداع کنم. با این نام چند هایکو خوب افغانی می شود ساخت:

«مشکل آسان،

گرشاسپ،

ایران زمین،

جهان پهلوان هایکو را نخواهد پذیرفت!»

چند روزی که ایران بودی، دوست ام را ندیدی؟

- کدام دوست ات؟

- دوست فیس بوکی ام – فاطمه اختصاری.

- شاه – پهلوان، مشکل آسان ایران زمین! فیس بوک برای بهداشت جامعه اسلامی، فیلتر شده است.

- آها! می گویم این روزها چطو اختصاری به فیس بوک نیست. حتا تیلفون اش هم آنتن نمی دهد. اگر اشتبا نکنم، آخرین اس ام اسی که به من زد، این بود: «دستگاه مشترک هیچ کس، از هیچ جا به من آنتن نمی دهد.»

حوصله ام سر رسیده است. حرکت کن! برویم ایران.

چهار راه کارته سخی می رسیم، گرشاسپ وارد خدمات کامپیوتری می شود. در برابر کامپیوترکار می ایستد. کامپیوترکار به شاگردش می گوید: اوه بچه، سی دی دیگه ره بیار، ای گیم اینستال نشد. سی دی را می آورد و کامپیوترکار شروع می کند به اینستال کردن.

گرشاسپ، بی هیچ حرفی، داخل کامپیوتر می شود. کامپیوترکار با خوشحالی می گوید: گیم اینستال شد. آخرین دود سگرت را از شش هایش به فضای درون دفتر آزاد می کند، می خواهد نیم سوخته سگرت را بیندازد به سگرت دانی، به من متوجه می شود، می گوید: چه کار داشتی؟ نمی دانم چه بگویم! می گویم: سگرت نیم سوخته ات را به من بده. سراپایم را با نگاهی معنی داری ورانداز می کند. سگرت را به من می دهد، می گوید: آخرین بارت باشد! سگرت نیم سوخته را به لبم می گذارم، دود تلخ را با دلی مملو از پیشمانی به شش هایم می فرستم. «هیچ چیزی دست گیرت نشد، معتاد نبودی، معتاد هم شدی!» انگار، دستی تکان ام مي‌دهد؛ بیرون دارد برف می بارد.